เข้าโรงพยาบาลแล้ได้พบหมอ แล้วหมอบอกว่าอาการของผู้สูงอายุที่บ้าน
เรียกว่า “กระดูกข้อสะโพกหัก”
ที่ชาร์ทหน้าห้อง แสดงสถิติบอกว่า
มากกว่า 50% ที่เข้าพักห้องนั้น กระดูกส่วนนี้หัก
ผลการผ่าตัดก็จะทำให้ดีขึ้น แต่ไม่ผ่าย่อมไม่ดีแน่
เช้าคืนแรก
ไปดูแล พบว่า มีความสุขปกติอยู่ได้
ช่วงสาย
แพทย์ได้มาถามอาการ และ xray เพิ่ม
แล้วให้ดึงขาไว้ก่อน รอคิวอีกหลายวัน
ช่วงบ่าย
ได้รับแจ้งว่าจะผ่าได้พรุ่งนี้ก็ดีใจ
ไปเซ็นยอมรับเลือดเรียบร้อย
ญาติเข้าให้กำลังใจหลายคน
เช้าวันผ่าสะโพก
ไปดูแลเช้ากว่าเดิม
พบว่านอนสลับหัวท้าย สงสัยจะนอนดิ้น
ย้ายรถไปผ่าตัดราว 8.30
แล้วกลับออกจากห้องผ่าตัดราว 12.35
ญาติอยู่ป้อนข้าว และเป็นเพื่อนจน 20.00
ก็กลับออกจากโรงพยาบาลไปทำอีกภารกิจหนึ่ง
หลังออกห้องผ่าตัด
ก็เมายาจากดมยาสลบ แต่ฟื้นเร็วกว่าที่ได้ข้อมูลมา
อยู่ห้องผ่าตัดรวมแล้วราว 3 ชั่วโมง
ออกมาไม่บ่นเรื่องแผลผ่าตัด แต่อยากกลับบ้าน
ตอนครึ่งหลับครึ่งตื่นคุยกันเรื่องกลับบ้าน
และพยายามจะลุกจากเตียงมาเดินตลอด
วันนี้วันเสาร์ไปลุ้นกันต่อว่ากายใจดีขึ้นถึงไหน
—
พยาบาลเล่าว่า
ผู้ป่วยที่สูงอายุไม่น้อยมาที่หอผู้ป่วย
จะเครียดจากการนอนผิดที่
บางคนเดินมาดี ๆ
อยู่ไปสักพักเริ่มมีอาการทางจิต
การรู้ว่าต้องผ่าตัด และมีความเสี่ยงย่อมเครียด
แล้วทำให้หลงไปต่าง ๆ นานาได้
บางคนลืมความเจ็บป่วย
บางคนควบคุมอารมณ์ไม่ได้
บางคนลืมว่าอยู่ที่โรงพยาบาล
อาการไม่แน่นอนในแต่ละคน
ส่วนใหญ่หายเครียด ก็จะหายหลงลืมด้วย
