มีคนบอกว่าการศึกษาไทยมีปัญหา ..
มีคนบอกว่าศักยภาพของคนไทยไม่เด่นไปทุกด้าน บางด้านอาจด้อยกว่า ..
เกณฑ์การวัดด้านการศึกษาอาจวัดจาก พุทธพิสัย จิตพิสัย ทักษะพิสัย หรือความสุขใจ ..
ถ้าครูตั้งคำถาม และนักเรียนแลกเปลี่ยน บางทีครูอาจไม่ชอบฟัง ..
จำนวนนักเรียนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐ คือ เกณฑ์จัดอันดับโรงเรียน ..
ผอ.จะเลือกปฏิรูป หรือเลือกให้เด็กท่องข้อสอบไปสอบเข้าโรงเรียนดัง ..
ฝรั่งบอกว่า นักเรียนเป็นส่วนหนึ่งในกิจกรรมแล้วจะเข้าใจ แต่ครูบอกว่ายุ่งยาก นักเรียนนั่งฟังเฉย ๆ ก็พอ ..
ผู้ปกครองส่งเด็กไปโรงเรียน แล้วถามว่า ส่งเด็กไปให้ครูสอน หรือส่งเด็กไปสอนครู กันแน่ ..
ครู และผู้ปกครอง ยังวนเวียนอยู่ในวัฏจักรของการแข่งขัน การจัดอันดับ และตัวเลข ..
นักวิชาการ ยังวนเวียนอยู่ในวัฏจักรของคุณภาพ สุขภาพ ความยั่งยืน และอุดมการณ์ ..
ทุกความคิดเห็นมีความคิดที่ถูกต้องบนฐานคิดของตน ..
ฐานความพอเพียง ฐานความสุข ฐานคนคุณภาพที่แตกต่าง ฐานการแข่งขัน ฐานองค์ความรู้ทางวิชาการ ฐานปัญญาระดับบุคคล ..
นานาจิตตัง เป็นความหลากหลายทางความคิด และพฤติกรรมที่ไม่มีวันลงตัว
วันต่อมากลับมาแสดงความเห็นว่า
เพราะการศึกษา ทำให้ ระดับในชนชั้นทางสังคม ขยายออกไป หรือ ช่องว่างในแต่ละชนชั้นห่างกันเพิ่มขึ้น .. ผลพวงของการขยายชนชั้นทางสังคม ทำให้เกิดปัญหาในแต่ละระดับแตกต่างกันไป .. ทุกการพัฒนาย่อมนำมาซึ่งปัญหาใหม่เสมอ .. ชนชั้นบนสุดก็ยังต้องการยกระดับหรือเห็นการขยายชนชั้นอยู่ดี .. คงเป็นวิสัยที่ปุถุชนพึงกระทำเป็นแน่
http://atipong2511.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.html
http://www.facebook.com/photo.php?pid=363680&id=100000895212937&fbid=172856739420832
